اشعار

تا که چشم خون فشانش خورد بر یک جرعه آب            ناله‌اش شد بیشتر بی‌­تاب‌تر هم شد رباب

باز هم دستان خود را کرد گهواره سپس            لای لایی خواند تا اصغر نگوید آب آب

روی دستش باز بوسید روی طفلی را که نیست            تا شود آرام شاید لحظه ای از اضطراب

باز با طـفـل خـیالی درد دل آغـاز کـرد            اصغرم، شیرین زبانم، لحظه ای مادر بخواب

جای آن روزی که شرمنده شدم از تشنگی‌­ت            بیشتر امروز شیرت می‌­دهم ای ماهتاب

نازنینم چشم خود بر سمت رأس نی مبر            تا نبینی روی بابایت شده از خون خضاب

چشم بر چشمم بدوز تا جان بگیرد مادرت            تا که چشمت باز باشد نیـستم در التهاب

باز هم داری تلظی می‌کنی، ای وای من            چه کنم تا که شوی آرام برگو خود جواب

بعد از آن چشمش به سمت رأس روی نیزه شد            درد دل آغـاز کرد ایـنـبـار با آن آفـتـاب

ای تـمام هـستی‌­­ام، طفلت نمی‌­خـوابد بیا            گـر کـنی یاری من والله می‌بـاشد ثـواب

بعد چندین روز ناله بی‌­رمق خوابید و باز...            لب فرو بربند سائل عرشیان کردی کباب

ای بـزرگ هـمـه، نــوزاد ابــاعــبـدالله            وارث غـــیـــرت اجــداد ابــاعــبــدالله
حـضـرت مـحـسـنِ اولاد ابــاعــبــدالله            با تـو حـاجـت به هـمـه داده اباعـبـدالله

پَرِ قـنـداقـۀ تو بـال و پر نـوکـرهـاست
چون عمو روضۀ تو چارۀ ما مضطرهاست
شب هفتم چه قَدَر مثل شب تاسوعاست            هر چه خواهید بگیرید شب معجزه‌هاست
یارمان بابِ حوائج شده حاجات رواست            کرمش شامل عـالـم شده از بس آقاست
این طـبـیـبی که کُـنَـد درد، دوا نشـنیده
غالـبا بیـشـتر از خـواهـشمان بخـشـیده
کیستی ای همه صاحب نفسان نوکر تو            ای بزرگان همه زانو زده در محضر تو
رو زده آبـروی عـالـم امـکـان سـر تو            شیـر سرخ عـربـستان شده آب آور تو
ابر و باد و مه و خورشید و فلک حیرانت
اکـبـر و قـاسـم و عـبـاس بـلاگـردانـت
شد گرفـتار تو هر بنده گرفـتار نگشت            در دو عالم به کسی جز تو بدهکار نگشت
دست و دلباز! چرا عمر تو بسیار نگشت            وای بر حالِ زمین، دور تو یک بار نگشت
در تو دیـدم کـرمِ ارثـی این سلـسـله را
ترسم این است شفاعت بکنی حرمله را
چیست جرمت که گرفتند ز چشمان تو خواب            چیست جرمت که شده سهم تو اینگونه عذاب
عرشیان مویه کنان، گشته فلک خانه خراب            کـم تـلـظـی بـنـمـا، ای نــوۀ مــادر آب
تو غـم انـگـیزترین روضۀ عاشورایی
سـنــد مـحـکـم مـظـلـومـیـت بــابــایـی
وای از کـیـنـۀ دیـریـنـۀ بـدر و خـیـبـر            شـده جـنـجـال دوبـاره سـر نـام حـیـدر
بیـشـتر از همه دیـدنـد سـتـم از لشکـر            این عـلی بن حـسین بن عـلی‌های پـدر
علی و خنده و محـرابِ دو دستان پدر
آمــده یـاد هـمـه، فـزتُ و ربِ حــیـدر
فاطـمه نـالـه زد و عرش در آمد آهش            پـدری تـیر کـشـید از گـلـوی نـوزادش
آمـده پـشت در و مـادر و فـضه یـادش            یک نفر نیست در اینجا برسد بر دادش
پدری خسته و شرم و قدِ همچون دالش
مانده کم حرمله هم گریه کند بر حالش
گل نشکفته و پرپر شده، ای وای رباب            ذکر یک عرش سراسر شده‌ ای وای رباب
قدّ ارباب چو مادر شده، ای وای رباب            خاک، گهوارۀ اصغر شده‌ ای وای رباب
مانده کم جان دهد از دل نگرانی پدرش
چشم سر نیـزه بُوَد آه، به دنبال سـرش

عـارفـان را اینچـنین در بـاور است            طـفـل این گـهـواره شیخ اکـبر است
این عـلی ابن حـسین ابن عـلی‌ست؟            یـا خـدایـا عـیـسـی پـیـغـمـبـر اسـت

در کـرامـت با عـمـو هم شانه است            در امـامت بـا پـدر هـم‌جـوهـر است
صبح محـشر فـاش خواهد شد به ما            این پـسر مـیـزان روز محـشر است
نـسـل زهـرا خـیـر زهــرا مـی‌دهـد            شعـبه کـوثـر خودش هم کوثر است
امـتـحـانـش کـن بـه هـنـگـام خـطـر            از دوصد مرد خطر غوغا تر است
حـرمـلـه تــیـر و کـمــان آورد اگـر            این پـسـر راهی میـدان با سـر است
در کـمـان انـگـار تـیـر آمـاده اسـت            یا رب این تیر است یا که خنجر است
تـیـر لازم نـیـسـت این لب‌تـشـنـه را            از عـطش این شاخۀ گل پرپر است

گاهواره نیست در شأن تو ای کوه وقار!           تکیه بر دست حسینت کن میان کارزار
تیر از نوع سه پر، آنهم در این گرد و غبار           یعنی از تو خصم می ترسد علیِ شیرخوار!

آمدی و پاسـخ هل من معـین شد آشکار           چون زره قنداقه را بستی به تن، از هر کنار
چون عمو تیغی به جز ابروی تیزت برندار           آمدی میدان بجنگی، آب می‌خواهی چکار
حتم دارم جـبرئـیل افـتاده یاد این شعار:           لافـتـی الا عـلی، لا سیـف الا ذوالفـقـار

در نبردت لب به لب تکبیر می‌خواهی فقط
شیر لازم نیست، تو شمشیر می‌خواهی فقط

کی میان خیمه این ساعت اقامت می‌کنی           در غدیر خویش می آیی امـامت می‌کنی
دشت را یکـباره حـیران قیامت می‌کنی           آنچه کرد عباس، تو بی قد و قامت می‌کنی
تشنگی سخت است اما استقامت می‌کنی           هر فراتی هست را غرق ندامت می‌کنی
رود را با این لب خشکت ملامت می‌کنی           از ضریح حنجرت داری کرامت می‌کنی
چند ماهت هست و توصیف شهامت می‌کنی           با پَـر قـنـداقـه‌ات فـردا قـیـامت می‌کـنی

داشتی ای کاش در میدان مجـالی بیشتر
لااقـل مانند اکـبـر سـن و سـالـی بیـشتر

ای قـنوت پـادشاه کـربـلا! این سرزمین           شک ندارم با تو گـشـته قـبلـۀ اهل یقـین
نیست در شأنت رکابی، خاتم یکسر نگین!           در چنین سن کس نشد باب الحوائج، شاه دین!
شیر خوردی از رباب اصلا تو یا اُمُ البنین؟           تیری آمد شعبه شعبه شد شریعه شرمگین
قاب قوسینی و آغـوش پدر عرش برین           تازه می‌فهمم چرا خونت نمی‌ریزد زمین
ای مسیح تشنه! هر دم نام تو اعجاز کرد
دست‌های تو گـره‌هـای بزرگی باز کرد

قلب سنگ، از اشک خـیـمه آب شد            تـیـر سـمـت آسـمــان، پـرتــاب شـد
در حـرم می‌گـفـت چـشـمی اشکبار            رحم کن ای تیـر، بر این شیـرخوار

نیست غـیـر از تـشـنگی تقـصیر او            رحــم کـن بــر مــادر بـی‌شــیــر او
یا بگو جرمش چه باشد این صغـیر            یـا بـده آب و سـپـس جـانـش بـگـیر
تیری اما، زخم تو چون خنجر است            آن گلـو از برگ گـل نـازک‌تر است
گـر نـنـوشـد آب، پـر مـی‌گـیــرد او            گـر بـنـوشـد آب هـم، مـی‌مـیــرد او
مــرگ مـی‌گــردد پـی گـهــواره‌اش            مانـده مـادر؛ تا چه سـازد چـاره‌اش
جـای لـب بـر هـم زدن ایـن ماه‌وش            گر زبـانی داشت می‌گـفت العـطـش

این هفتمین شب است که هیأت قیامت است           امشب مسیر روضه به سمت خجالت است
داغ عـطـش گـرفـته رمق از گـلویـمان           امشب به آب گو رود از روبه رویمان

امـشـب تـمـام روضـه شـده آب آب آب           خـون گـریه می‌کـنـیم برای غـم ربـاب
"کار جنون ما به تمـاشا کـشـیده است"           ای اهل روضه‌ها شب هفتم رسیده است
امـشب برای تـعـذیـه کـودک بـیـاوریـد           تصویر تیـر و حـنجـر کوچک بیاورید
تا بـیـشـتـر به قـلـب شـمـا غـم بـیـاورم           نـاچـارم اســم حـرمـلـه را هـم بـیـاورم
امـشب دخـیل بـسـتـۀ یک گـاهـواره‌ایـم           خون گریه‌های حـنجـره‌ای پاره پاره‌ایم
لـطـمـه‌ زنـان مـقـتـل یـک شــاه‌زاده‌ایـم           انـگـار رو بـه روی حـرم ایـسـتـاده‌ایـم
وقتی که دیـد نـیـست دگر راه چـاره‌ای           گـل کـرد روی دست پـدر مـاه پـاره‌ای
فـرمـود این پـسر نـفـسم نور دیده است           کـار گـلـوی او به تـلـظـی کـشیده است
مـولا اشـاره کرد به خـشکـیده روی او           بـرقـی زد از سـپـیـدی زیـر گـلـوی او
دشـمن مـجـال یک کـلـمـه بیـشـتر نـداد           جز با سه شـعـبه تـیـر جـواب پدر نداد
خشکیده بود چونکه گلو زودتر شکست           قـلب پـدر شـبـیه گـلـوی پـسر شـکـست
هر شعبه‌ای به یک طرف حنجرش نشست           انگـار تـیـر بر جـگـر مـادرش نشـست
با چـشـم اشکـبـار و دل خـون و نا امید           آهـسـتـه تـیـر از گـلـوی نازکـش کـشید

پـدری خَـم شده تا دردِ کـمـر را بِکِـشَد            مـادری مانـده که تا نازِ پسر را بکـشد

چشمِ او خورد به لبهای تَرک خورده و گفت            کـاش می‌شُد به لـبش دیـدۀ تر را بکشد

بُردنِ این تَنِ بی وزن برایش سخت است            نیست عباس که این قُرصِ قمر را بِکِشَد؟

از دو سو تیر به بیرون زده باید چه کند            از کدامین طرف این تیرِ سه سر را بِکِشَد

تیر از بچه که رَد شد جگرش تیر کشید            نَکُـند با سـرِ این تـیـر جـگـر را بِکِـشَد

هرچه می‌خواست بیاید به حرم باز نشد            یک نفر کاش که تا خیمه پدر را بِکِشَد

باید او قـبر کَـنَد خـاک کُـنَد شرح دهـد            آه این سـیـنه‌ غَـمِ چـنـد نـفـر را بِکِـشَـد

زیرِ لب گـفت فـقـط آه ربـاب آه ربـاب            وای اگر پیشِ سنان بارِ سفـر را بِکِشَد

حرمله گفت پسر را زد و بابا را کُشت            باید او در کـمرش کـیـسۀ زَر را بِکِشَد

بر درِ خیمه نشسته است و خبر می‌گیرد            خـبرت را زِ منِ سوخـتـه پَـر می‌گـیرد

چه کـنم خـیـمه روم یا نـروم آه، ربـاب            بیـشـتر صـبـر کـند درد کـمـر می‌گـیرد

دستِ من نیست اگر دست به پهلو دارم            دستِ او نیست اگر دست به سر می‌گیرد

کاش می‌شد نَفَسی؛ یا که تکانی بخوری            دارد از شـرمِ حـرم قـلبِ پـدر می‌گـیرد

چارپایان همه خـوردند بجای تو از آب            چـقـدر آب لـبِ طـفـل مگـر می‌گـیـرد؟

مـادرت گـفت برو لیک بـپـوشان او را            این سـفـیـدیِ گـلـو زود نـظـر می‌گـیرد

مـادرت گـفـت بــرو رو مـزن امـا آقــا            تـو اگـر رو بـزنی هـلهـله سر می‌گیرد

هرطرف می‌نگرم تیرِ سه‌شعبه آنجاست            آه ایـن تـیـر مـگـر جـا چـقـدر می‌گـیرد

تیرش آنقدر مهیب است به هرکس بخورد            می‌شود رد زِ گـلـو و به جگر می‌گـیرد

بعـدِ پیـراهـن من نـوبتِ قـنـداقـۀ توست            حـرمله دارد از آن دور خـبر می‌گـیرد

سرِ قـبـرِ تو زِ من پـیـرزنـی می‌پـرسـد            سرِ نـوزاد به سـرنـیـزه مگر می‌گیرد؟

بالا گرفت دستـش و شد گـرم گـفـتگـو            رحمی نکرد بر لب شیرخوار هم عدو
تیر یل افکن آمد و زد بر بوسه بر گلو            شد رنگ خون، سفیدی قـنداق طفل او

جان داده بود طفل پدر نیز جان نداشت

قدری که تا به خیمه رسد هم توان نداشت

می‌سوخت در حرارت این داغ آفـتاب            بیچاره مادری که شد از شرم آب، آب
پاشـیده بود حـنجـر و پـاشـیده‌تر رباب            او مانده بود و خانۀ عمری که شد خراب

مـی‌رفـت غــم سـراغ دل قـافـلـه نـگـو

داغـی گذاشت بر جگـرش حرمله نگو

جان می‌دهد پس از پسرش یا می‌آورد؟            غــم پـیـش پـای او اگـر، امـا مـی‌آورد
این وضع، حال حرمله را جا می‌آورد            زیـر عــبـا گـرفـتـه عـلـی را مـی‌آورد

سرمـسـت هـلـهـلـه شـده راه عـبور او           
افـتـاده گـیـر خـنـدۀ  لشـکـر غـرور او

آرام مانـدنش به مراعات هـمسر است            آورده با خودش بدنی را که پرپر است
باید چگونه گفت به خیمه که مضطر است            گریه کـنید مجلس ترحـیم اصغـر است

جانی نداشت آن که خودش کوه‌زاده بود
انگـار که پسر، پـدر از دست داده بود

با خـون دل رسید به تـشـیـیـع پیکرش            بوسه گرفت از لب و رگهای حنجرش
سالـم نـداد عـزیز حـرم را به مـادرش            آهی کشید خـیـمه و دق کرد خواهرش

بی‌کس شـدنـد، اهل حـرم داغـدیـده‌انـد
خـیـل مــلـک بـرای تـسـلا رسـیـده‌انـد

شـرمـنـده‌اند، قـبـر برایش محقـر است            خاک است که از این غم جانکاه بر سر است
وقت وداع کـردن با چند خـواهر است            غـمگـین‌تـرین نـوا دم لالای آخر است

بــایـد ربـاب را بـه کـنـارش بـیـاورنـد
تـاج گـلـی بــرای مــزارش بـیــاورنـد

شِش حجاب از دل برون کُن تا ببینی آفتاب           نور هو را جلوه‌گر بین، در وصالش کن شتاب
ای غریق موجِ دنیا از چه رو درمانده‌ای؟           دست حاجت حلقه کن، بر دامن طفل رباب

او عـلی اما اولـولعـظمِ سپاه زینب است           جرعه‌ای نوش از لبِ، عطشانِ آن دریای آب

عصر عاشورا به گهواره خروشش حیدری‌ست           گریه‌اش مثل رقیه، کفر مطلق را خراب
روی دستان پـدر تا عـرش بالا می‌رود           حلق او خشکیده و صحرای خون مثل سراب
تیری آمد چشم ما و یک گِلو خون کرد و رفت           یک طرف مادر اسیر و دست خواهر در طناب
آه ای مظلوم در محشر به آغـوش بتول           کن شفاعت خیل این گریه‌کنانِ بی‌حساب

هـر قـدر می‌کـشیم مـصـیـبات بیـشـتر            مـشـتاق می‌شـویم به مـیـقـات بیـشـتر

این تیرها درآمدنش هم مصیبت است            تو ذبـح مـی‌شـوی به مکـافـات بیشتر

کم دست و پا بزن که به هر یک تکان تو            کـرده‌سـت قـاتـل تو مـبـاهـات بیـشـتر

تو یک سری و یک بدن و چند تکه تیر            پس خـیمه می‌رویم به سوغات بیشتر

دیـدنـد مـانـده‌ام چه کنم وقت کُـشـتنت            کـف می‌زدنـد جـای مـراعـات بیـشتر

خونت برای روضۀ محـسن سنـد شده            دیگـر نـیـاز نـیـست به اثـبـات بـیشتر

یک حرمله گلوی تورا پاره پاره کرد            وای از رباب بی کـس و الوات بیشتر

انگشتر تطهیر و عصمت را نگین است            آغـوش او بـاب الـمـراد اهل دین است
شیرخواره اما مرشد روح الامین است            گهواره‌اش بالاترین حصنِ حصین است

هر چند در ظاهر لبش خشک است و مجروح
بــا اذن او دریـا شـکـافــد از دل کــوه

در گوشۀ قنداقه‌اش خورشید در خواب            بسته دخیلش را به زلفش دست مهتاب
در حـسـرت بـوسـیـدن لـب‌های او آب            از عشق او مِی در دل هر خمره بی‌تاب

پـیـغـمـبـران را دسـت او امـداد کـرده
مــخـروبـۀ دل را غـمـش آبــاد کــرده

کـعـبـه نـدارد عـزّت یـک تـار مـویش            دنــیــا گـرفـــتــه آبـــرو از آبــرویـش
بـاب الحـوائج‌هـا هـمه حـیـران کـویش            میخـانـه‌ها را داده رونـق با سـبـویـش

ساقی بریده دست خود را روبه رویش
دل می‌بـرد با هـر تـبـسم از عـمـویش

بر نبض این گهواره نظم کهکشان بسته‌ست            امید، بر شش ماه عمر او زمان بسته‌ست

وقتی به پـابـوس لبـش نائل نشد بـاران            یعنی در رحمت به روی آسمان بسته‌ست

خـیـلی تـلـظی می‌کـنـد آب فـرات؛ امـا            راه وصال او به دریا همچنان بسته‌ست

آری، رجـزهـای عـلـیّ اکـبـر و قـاسـم            شرح تـلـظیِّ لبِ طفـل زبـان بـسته‌ست

دفع بـلا کـرده‌ست از جان امام خویش            او عهد با مولای خود تا پای جان بسته‌ست

می‌خواست بابایش ببوسد حنجـر او را            اما مسیر بوسه را تیر و کمان بسته‌ست

بـاز هم نـوبت آن است قـمـر در آید            یک‌تـنـه آمـده تا پـشـت پـدر در آیـد

آمـده یــارى بـابـا بـکـنـد اى جــانـم            آمـده بـلکـه از او نـیـز سـپـر در آید

چون پدر تشنه لب است آب نمی‌خواست على            این چنین از گـل ارباب پسر در آید

به روى دست گرفته ست على را بالا            یک نفر مرد از آن قوم مگر در آید

حرمـله چله رها کرد گـلو درهم شد            داد بـی‌داد از آن دم که خـبـر در آید

آنقَدَر تیر فـرو رفت که دیگر اصلا            چاره‌اى نیست به جز اینکه ز پر در آید

حرمله خیر نبـینى چِـقَدَر بی‌رحـمى            تیـر بر قـلب زدى تا ز کـمر در آید

هر نخ قنداقِ این نوزاد یک حبلُ المتین است            این علیِ ابنِ حسینِ ابنِ امیرالمؤمنین است

کودک این خانواده مرد میدان نبرد است            هِق‌هقِ این شیرخواره حَق‌حَقِ فتح‌المبین است

تـشنگی تنها بهـانه می‌شود این نازدانه            عزم میدان دارد و عینیتِ عین الیقین است

ظاهراً او کودکی بی‌دست و پا و تشنه امّا            روز محشر مثل جدّش مرتضی حِصنِ حَصین است

روی دست شاه میدان رفت و طوفانی به پا کرد            او علـمدار حـرم مثل یلِ اُمُّ البنین است

عالمان روزی خود را پای این روضه گرفتند            چون عموجانش حسن روزی رسان مؤمنین است

یاعلی اصغر مدد ذکر تمنّایِ وصال است            روضه‌خوان شیرخواره دلبر پرده نشین است

رفت و داغ دوریش دامان مادر را گرفت            از دم خیمه سر و سامان لشگر را گرفت

تیر با چه سرعـتی آمد بـمـاند قـصه‌اش            آنچنان آمد که آقا جای تن سر را گرفت

تیر با یک شعبه هم کار خودش را می‌کند            با سه شعبه جوری آمد کل حنجر را گرفت

خطبه‌اش با گریه بود افسوس لشگر خنده کرد            چند لحظه بعد آن خون کل منبر را گرفت

باغبان چه خون دلها خورد باغش سبز شد            با کمان آمد کسی و سیب نوبر را گرفت

خون او گر بر زمین می‌ریخت محشر می‌رسید            این چه خونی بود داغش کل محشر را گرفت

آنقدر از این و از آن سیلی و شلاق خورد            تا رباب از حرمله قنداق اصغر را گرفت

هر که از لجّۀ غم جرعه مکرر نخورد            روز محشر به جز این، حسرت دیگر نخورد

پدرم گفت به من، مثل حسین بن عـلی            هیچ شاه دگـری غـصۀ نـوکـر نخـورد

چوب هم باشی و وقفش نشوی باخته‌ای            هیزم است آنچه به درد تن منبر نخورد

بشکند دستم اگر گوش من این را شنود            پای مرکب به تنش وا شد و بر سر نخورد

گریه کردم که فقط زخم تنش خوب شود            گیرم این اشک به درد صف محشر نخورد

شدنی نیست که بی‌یـار شود خـون خدا            بـه غـرور نـوۀ  شـیـرخـدا بـر نخـورد

اول روضۀ  شش‌ماهه به خود گفت کسی:            کاش این مرتبه آن تیر به اصغر نخورد

مثـل عـلی اکـبرم می‌شد جوان ای‌کاش            می‌گفت صبح و شب برای من اذان ای‌کاش

مثـل ابا الـفـضلم عـلـم بـر دوش می‌آمد            می‌شد بلای جان جمع دشمنان ای‌کاش

یا اینکه مثل قاسم احلی من عسل می‌گفت            یا جمله‌ای با شیرین‌تر و بهتر از آن ای‌کاش

می‌گفت بابا و دل از اهل حـرم می‌برد            مثل رقیه می‌شد او شیرین زبان ای‌کاش

دور از نگـاه دشـمنان، زیـر عـبای من            می‌شد سفـیـدی گـلـوی او نهان ای‌کاش

بعد عـلی اکـبر دوبـاره قـد من خـم شـد            می‌رفت سمت دیگری تیر از‌ کمان ای‌کاش

ای‌کاش آن لحـظه زمان می‌ایستاد آخر            می‌ایستاد آخر در آن لحظه زمان ای‌کاش

این‌تیر می‌فهمید ای‌کاش اصغرم طفل است            این تیر با او بود قدری مهربان ای‌کاش

خون عزیزم را سپردم دست او امروز            قـدر امـانت را بـدانـد آسـمـان ای‌کـاش

هی یک‌قدم رفتم به سمت خیمه برگشتم            سمـتم ‌نیاید مـادرش مویه‌کـنان ای‌کاش

گهواره‌ای کوچک برایت ساختم در خاک            از نعل‌های تازه باشی در امان ای‌کاش

خلق عالم تشنۀ یک جرعه احسان رباب            هـفـتم مـاه عـزا هـستـیم مهـمـان رباب

مـادر باب الحـوائج حـاجـتم را می‌دهد            دردمـندم لاجـرم دستـم به دامـان رباب

در حقیقت هر که دارد آشنایی با حسین            هست در یوم الحساب از آشنایان رباب

هرکجا حرف از وفاداری شود پیش از همه            می‌درخشد در غزل نام درخشان رباب

به همه ثابت شده اصلا گره خورده بهم            بی‌گمان جان علیّ اصغر و جان رباب

دل به دریای بلا زد بی‌عصا روز دهم            پیش چشمان همه موسی‌بن عمران رباب

نور چشـمش کرده روشن پهنۀ آفاق را            روی دستان پـدر خـورشید تابان رباب

دل هلاک نـالۀ حاج اصغر زنجانی‌اش            میدهد ما را به کشتن مرثیه خوان رباب

گریۀ ما را در آورده ست طرز گریه‌اش            مـا پـریـشانـیم از اول پـریـشـان ربـاب

نه فقط ما گریه بر حال خرابش کرده‌ایم            بین میدان و حـرم آقاست گریان رباب

به محرم رنگ و بوی دیگری بخشیده است            ناله و سوز دل و حزن دوچندان رباب

از دعای خیر این بانو و لطف همسرش

سالها هـسـتـیـم مـداح عـلـی اصـغـرش

می‌شویم امشب دخیل محضر شیرخواره‌ای            چشم مان بر دست حاتم پرور شیرخواره‌ای

رزق مان را میدهد هرشب علی اصغر به ما            شد کفیل عاشقان نان آور شیرخواره‌ای

در بزرگی کم ندارد از برادر بی‌گمان            جان به قربان عـلی اکبر شیرخواره‌ای

نور وجه اللهی اش ما را مسلمان کرده است            اهـل ایـمـانـیم با پیـغـمبر شیرخواره‌ای

ظاهـرا گهـواره اما باطـناً گـهـواره‌اش            دارد اینجا حکم سنگر؛ سنگر شیرخواره‌ای

تا بخواند خطبه‌ای روشنگرانه می‌شود            دست سالار شهیدان منبر شیرخواره‌ای

گریه‌اش باشد رجز قنداقه‌اش باشد زره            می‌رسد در معرکه شیر نر شیرخواره‌ای

لرزه افتاده به جان دشمنان از شوکتش            فتح خیبر کرده گویا حیدر شیرخواره‌ای

آسمان هم می‌برد فرمان از او؛ چشم فلک            در زمین دیگر ندیده رهبر شیرخواره‌ای

من شب هفت محرم روضه می‌خوانم فقط            از لب خشکیده و چشم تر شیرخواره‌ای

تا سپـیـدی گـلـویش را نـشـان هم دهـند            پُر شود از حرمله دور و بر شیرخواره‌ای

بسکه شش دنگ حواسش را به تیرش می دهد            حرمله می‌پاشد از هم حنجر شیرخواره‌ای

در مـیان قـاب دسـتـان پـدر پـیـدا شـود            آه تـصـویر گـلوی پـرپر شیرخواره‌ای

در امان است از هجوم اسب های تند و تیز            بر زمین وقتی بماند پیکر شیرخواره‌ای؟

روضه‌های بی‌کلام کربلا تا شام هست            گـریه‌هـای بی‌امان مـادر شیرخواره‌ای

شب شب باب الحوائج هست اما می‌زنم            من گریزم را به طفل دیگر شیرخواره‌ای

پشت در هم مادری مضطر شد و بی‌تاب شد

از مدینه کودک شش‌ماهه کشتن باب شد

چـشـمـه‌ای پـا نمی‌شود مادر            خـاک دریـا نـمی‌شـود مـادر

خواب از چشم تو گریزان است            گــریـه لالا نـمـی‌شـود مـادر

نه به یاری تشنه گان امروز            آسـمــان پـا نـمـی‌شـود مـادر

خیمه در خیمه گشتم اینجا را            آب پـیـــدا نــمـی‌شـود مــادر

تشنه هستی و شیر می‌خواهی            حـیـف حـالا نـمی‌شود مـادر

ای مسیح ای ذبـیح ای تـشنه            شـأنت امـلا نـمی‌شـود مـادر

چـشمه زیـر قـدوم تو جاری            می‌شود یا نمی‌شود مادر…؟

از عطش جز زمان ذبح شدن            چـشـم تو وا نـمی‌شـود مـادر

آب نه، غـیـر تـیـر پـایـی بـه            حـنـجـرت وا نـمی‌شود مادر

در گـلوی تو تیـر حـرمله هم            بیش از این جا نمی‌شود مادر

پشت بـابـای تو پس از اکـبر            بیش از این تا نمی‌شود مادر

خواب دیدم جوانی‌ات را باز            صـدقِ رویـا نمی‌شـود مـادر

لحظه‌ای سرد، داغ جانسوزت            در دل مـا نـمـی‌شــود مــادر

مرهـم زخـم خـشکی لـبهـات            آب حــتـی نـمـی‌شـود مــادر

لبت از تـشـنـگی سـفـیـد شده            شرحـش اینجا نمی‌شود مادر